Percorrido que fixeron as cabazas máis pequeñas da colleita do ano pasado. Foi incrible cando as recollemos entre a ramallada e as acacias que naceron por todos lados. Enchemos un cestón grande e non nos chegou. Os primeiros días eran todas preciosas. Pero empezaron a podrecer coa humidade. Foron colgadas no vitral coa esperanza de que secasen o mellor posible. Moitas podreceron e outras moitas completaron o seu completo secado, de maneira que agora son auténticas maraquiñas para cando necesitemos algo de percusión. Tamén hai un lotiño delas que están como o primeiro día, conservaron o peso e a auga sen podrecer nin secar, preguntámos nós: por que? nin idea! Sexa como for, alegraron ests inverno o obradoiro sen aterrizar na cabeza de ninguén.
Na próxima colleita de cabazas, se as hai, haberá que deixalas ao sol do outono todo o tempo posible, para que curen antes de seren almacenadas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
veña, dálle!